Ένα χρόνιο “πρόβλημα” που σχεδόν κάθε παίκτης έχει αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στο τένις ή στο πάντελ, είναι η υπερεκτίμηση του επιπέδου του. Το φαινόμενο αυτό έχει επιστημονική εξήγηση, που ακούει στο όνομα Dunning-Kruger. 

Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν καλά αυτό το φαινόμενο. Η θεωρία του David Dunning και του Justin Kruger διαμορφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Οι Dunning και Kruger υποστηρίζουν ότι άτομα με χαμηλή ικανότητα σε έναν συγκεκριμένο τομέα, τείνουν να υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους και να θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ικανούς από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Το “Βουνό της Αφέλειας” και η “Κοιλάδα της Απόγνωσης”

Το φαινόμενο Dunning-Kruger εξηγεί πώς οι άνθρωποι υπερεκτιμούν την επάρκειά τους, ακόμη και στα αθλήματα ρακέτας. Οι βασικές δεξιότητες που απαιτούνται στο τένις και στο πάντελ είναι σχετικά απλές στην εκμάθηση. Ένας παίκτης μπορεί γρήγορα να χτυπήσει την μπάλα πάνω από το φιλέ, να μάθει την τεχνική και διάφορες στρατηγικές και ξαφνικά… να νιώθει πως είναι έτοιμος για το Roland Garros! Ή έτσι τουλάχιστον πιστεύει! Αυτό ακριβώς είναι το “Βουνό της Αφέλειας”, όπου η αρχική πρόοδος ενός παίκτη δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι πολύ σε πολύ καλύτερο επίπεδο από το πραγματικό.

Πότε όμως αρχίζει να παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο; Η απάντηση είναι όταν μπαίνεις σε πιο ανταγωνιστικά παιχνίδια. Ξαφνικά, οι μπάλες δεν έρχονται πια στο ιδανικό ή αναμενόμενο σημείο, οι αντίπαλοι τις επιστρέφουν και οι “στρατηγικές” αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Αυτή η αναπόφευκτη συνειδητοποίηση, οδηγεί στην “Κοιλάδα της Απόγνωσης”. Εκεί, ο παίκτης αντιλαμβάνεται τα όριά του και το χάσμα μεταξύ αντίληψης και πραγματικότητας. 

Η “Ανηφόρα της Ελπίδας” και το “Οροπέδιο της Βιωσιμότητας”

Ευτυχώς για εμάς, το ταξίδι δεν τελειώνει στην κοιλάδα! Με επιμονή, προπόνηση και συνειδητή προσπάθεια, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι πραγματικά χρειάζεται για να βελτιωθούμε. Αυτή είναι και η “Ανηφόρα της Ελπίδας”, όπου αναζητούμε μαθήματα, παρακολουθούμε έμπειρους παίκτες και αρχίζουμε να δουλεύουμε συστηματικά πάνω στις αδυναμίες μας.

Τελικά, φτάνουμε στο “Οροπέδιο της Βιωσιμότητας”, όπου η βελτίωση επιβραδύνεται μεν, αλλά αποκτούμε δε μια πολύ πιο ρεαλιστική εικόνα του επιπέδου μας. Είμαστε πλέον πιο συνειδητοποιημένοι, γνωρίζουμε δυνατότητες και περιορισμούς και καταφέρνουημε να απολαμβάνουμε εν τέλη το παιχνίδι.

Όλα για το ταξίδι

Μια συμβουλή; Την επόμενη φορά που θα μπεις στο γήπεδο, μην ανησυχείς αν δεν βγεις νικητής. Το σπουδαίο είναι να αναγνωρίσεις που βρίσκεσαι, να αποδεχθείς το ταξίδι της μάθησης και να απολαύσεις την κάθε στιγμή στο γήπεδο. Άλλωστε, το τένις και το πάντελ είναι πάνω απ’ όλα χόμπι, τρόποι για να γυμναστείς, να περάσεις καλά και να αποδράσεις από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Κλείνοντας, με την τοποθέτηση του Andy Kirkland, Ph.D. και καθηγητή της Προπονητικής, “Η αναγνώριση του λάθους δείχνει ότι βρίσκεσαι στο δρόμο προς την εξειδίκευση.” Μπορείς να διαβάσεις το άρθρο του πάνω στο φαινόμενο Dunning-Kruger που εμφανίζεται και στους προπονητές, εδώ. 

Έχεις βιώσει και εσύ το “Βουνό της Αφέλειας” ή την “Κοιλάδα της Απόγνωσης”; Μοιράσου την εμπειρία σου με την κοινότητά μας στο Facebook.